Najpierw do obejrzenia filmu zniechęcił mnie tytuł- stwierdziłam, że film pt "Little Miss Sunshine" nie może być niczym interesującym. Myślałam, że to jakieś badziewne kino familijne.
Okazało się, że film jest świetny.
To jeden z nielicznych naprawdę oryginalnych i niepowtarzalnych scenariuszy ostatnich lat.
Pomysł rewelacyjny: świeży i nowatorski, a realizacja jeszcze lepsza.
Rodzina składająca się z wyjątkowych osobowości, z których każda - oprócz najmłodszej Olive - ma swoje problemy i swój bagaż. Nagle zmuszeni są to odbycia podróży, która okaże się ważna i niezwykła - zmuszeni do przebywania ze sobą w rozklekotanym samochodzie i skazani tylko na siebie.
Plejada osobowości jest absolutnie wspaniała- nadwrażliwy wujek (znawca Prousta), nerwowy ojciec twórca teorii sukcesu, dziadek zbereźnik, bystry nastolatek na etapie nienawidzenia rodziny, matka próbująca wszystko to ogarnąć i postać najważniejsza dla całej fabuły - mała Olive - ona nie ma żadnej odchyły czy problemów, jest niewinnym dzieciakiem i to ona połączy cała rodzinę na nowo. Do tego aktorzy wywiązali się w pełni z zadania, dzięki dobrej grze z przyjemnością śledzimy losy całej fascynującej rodziny. Na szczególną uwagę zasługuje Abigail Breslin- jest uroczą i naprawdę dobrą aktorką - ciężko oderwać od niej wzrok.
Samochód, którym jadą psuje się - i nie ma wyboru, jedynym rozwiązaniem jest pchanie go -wspólnymi siłami. Metafora życia prosta, ale pokazana nienachalnie i subtelnie, z ogromną dawką inteligentnego humoru.
Wszyscy w tej podróży się zawiodą, coś stracą, gdzieś poniosą porażkę - i wszyscy zrozumieją, że to nie ma żadnego znaczenia. Ważne tylko, że będa ze sobą razem, że się nie poddadzą. Wszyscy zrozumieją co naprawdę jest ważne - dzięki małej Olive. To takie proste - ale opowiedzieć o tym w tak nowy i inteligentny sposób- to jest coś.
Siłą jest rodzina -ale też więzi międzyludzkie. Wszyscy jedziemy dziwnym psującym się samochodem z ludźmi, których obecność niekoniecznie jest naszym wyborem. I wszyscy jak mówi filmowy Paul Dano bierzemy udział w nieustannym konkursie piękności. Ale najważniejsze, żeby być piennym na swój własny sposób - ignorując kryteria według których ocenia nas świat.

Tę podróż określiłabym parafrazą tytułu ostatniego tomu powieści Prousta - sens odnaleziony. Odnaleźli go Hooverovie i odnajdzie go widz.