Jeden z tych filmów,które mogę oglądać kilkanaście razy i za każdym razem odkrywam coś nowego. Uczy,bawi,skłania do wielu refleksji. Rozśmiesza...no właśnie w moim przypadku do łez,przez większość część filmu chciało mi się płakać,nad okrucieństwem i nietolerancją tego świata. Bardzo trudno sklasyfikować gatunkowo ten film i chyba w tym też tkwi jego wielkość. Napewno jest to film do obejrzenia dla każdego ,choć tylko znikoma liczba zrozumie jego sens i doceni.
Myślę,że ten film może opowiadać historię każdej rodziny. Na pozór, przeciętna amerykańska rodzina ale każdy z jej członków przeżywa swój osobisty dramat,szarpią się ze sobą, kochają i jednocześnie nienawidzą ale każda osoba stanowi jej integralną część,wszyscy mogą na siebie nawzajem liczyć i wspierają się. Tak doskonałej sceny jak ta z wspólnym tańcem na konkursie Little Miss Sunshine dawno nie widziałam. Rozbroiła mnie,to była potężna dawka uśmiechu,która przełamała smutnego ducha tego filmu.
Film pokazuje zderzenie marzeń z rzeczyiwistością, jest odarty ze złudzeń, nie ma w nim nic plastikowego, żadnych bajerów,looksusu, hollywoodzkiego blichtru- przerostu formy nad treścią. Łatwo zidentyfikować się z każdą postacią,są ludzkie do bólu. Takich ludzi mijamy codziennie na ulicy, problemy ,które dotykują rodzinę Hooverów dotykają w mniejszym lub większym stopniu każdego z nas. To co mi się podoba w tym filmie to ujęcie problemu samobójstwa: w filmie nie jest to temat tabu,rozmawia się o nim przy rodzinnym obiedzie,nie robi się z samobójcy postaci tragicznej,odizolowanej od świata. Samobójstwo ma tu wymiar ludzki, jest konsekwencją nieudzwignięcia problemów, poczucia innośći i wyobcowania,które czasem odczuwa każdy człowiek ale tylko niektórzy mają dośc odwagi by targnąć się na życie.
Rozczula postać Dwayna i przyznaję,że to głównie na niego byla skierowana moja uwaga podczas oglądania filmu. Nie ma wątpliwośći,że był on okrutnie potraktowany przez los, jego tragedia była w tym filmie największa. I z nim rownież można sie łatwo zidentyfikowac, szczególnie nastolatkom: niepewnym, nieufnym zakompleksionym próbującym jakoś odnalezc się w dżungli życia, stosując rozmaite formy autodestrukcji,chartowania ducha i ciała. Jak dużo odwagi i samozaparcia trzeba żeby przez rok milczeć ? Napewno więcej niż do targnięcia się na życie.Przykład ''znawcy Prousta'' i nastolatka pokazuje,że cierpienie przybiera różną formę, ale zawsze wiąże się to z demonstracją stanu ducha: zamilknięciem lub samobójstwem. Uważam,że te postacie są ze sobą mocno powiązane.
Wreszcie,główna bohaterka Olive. Dobry duch tego filmu,który wnosi do niego optymizm. Nieświadoma, naiwna i uparcie wierząca w swoje szanse uzyskania tytułu Małej Miss Słoneczko. Najnormalniejsza dziewczynka na świecie. Pokochałam ją od pierwszych scen tego filmu. Która dziewczynka nie marzy o koronie miss ? Z tym,że świat do którego chce wejść Olive to świat, w którym bycie przeciętną,normalną dziewczynką która lubi zjeść gofry z lodami ceni się najmniej. To świat małych, woskowych lalek, jak z sennego komszaru. Zderzenie światów i wartości: atrakcyjność a zwyczajność, szczupłość a chudość, gofry na śniadanie czy tytuł miss. Małe i duże wybory dnia codziennego.
Film porusza problem rodziny i jej miejsca w hierarchi potrzeb człowieka. Stawia ją na samym szczycie. Chyba właśnie dlatego tak mnie wzrusza. Więcej takich filmów !